Birleşmiş Milletler'in o devasa salonunda kürsüye çıktı Cumhurbaşkanımız... Gözler üzerinde, kulaklar onda. Kimi dinliyor, kimi not alıyor. Bazı sıralar boş, malum... Ama ne gam!
Reis konuşuyor, dünya dinliyor.
KULAĞIMIZ KİRİŞTE
Dün gece geç saatlerde başladı konuşma. Biz de ekran başındaydık. Kalem kâğıt elimizde, kulağımız kirişte...
Ne diyecek diye bekliyoruz.
Ve başladı Erdoğan... Öyle bir konuştu ki, adeta dünyaya meydan okudu. Filistin'den Ukrayna'ya, Suriye'den Kıbrıs'a... Her konuya değindi.
GURUR DUYDUK AMA...
İçimiz kıpır kıpır... Gururlandık, sevindik. Dedik ki: "İşte bizim Cumhurbaşkanımız!"
Ama gel gör ki bizim muhalefet bambaşka telden çalıyor. Neymiş efendim, salon boşmuş! Kimse dinlemiyormuş!
Yahu kardeşim, sen içeriğe bak içeriğe! Ne diyor adam? Türkiye'nin çıkarlarını nasıl savunuyor? Ona bak!
ESKİ TÜRKİYE DEĞİL
Hatırlıyorum da eskiden böyle miydi? Bir devlet adamımız çıkıp konuştuğunda hepimiz arkasında dururduk. İktidarıyla muhalefetiyle...
Şimdi ne oldu bize böyle? Her şeye muhalefet, her şeye karşı çıkmak... Bu mudur siyaset?
ANKARA'DA DURUM
Dün akşam Ankara'daydım. Kulislerde ne konuşuluyor dersiniz? Yine aynı nakarat: "Salon boştu, kimse dinlemedi..."
Halbuki asıl mesele ne biliyor musunuz? O salonda Türkiye'nin sesi yankılandı dün gece. Bizim sesimiz...
Keşke muhalefetimiz de bunu görebilseydi. Keşke "Bravo Cumhurbaşkanım, iyi dedin!" diyebilseydi.
Ama nerede o günler, nerede o siyaset...
SON SÖZÜM
Ey muhalefer! İyi olana iyi, kötü olana kötü demeyi öğrenin artık. Yoksa bu gidişle daha çok konuşuruz New York'tan Ankara'ya...
Ve son olarak, Sayın Cumhurbaşkanımıza da buradan sesleniyorum: Helal olsun! İyi dedin, güzel anlattın. Türkiye'nin gücünü bir kez daha gösterdin dünyaya...
İşte budur devlet adamlığı!
Sayfa başına git