Ekonominin altın kuralı belli: Paranın değerini belirleyen üretimdir. Üretim yapmak için ne lazım? Yatırımcı. Peki, yatırımcı neyle üretim yapar? Kaynak bulur, sermaye oluşturur, yatırım yapar, üretir ve satar. Bu döngü içinde istihdam da yaratır, ihracat da yapar, ülkeye döviz kazandırır, ekonomiyi ayakta tutar. Sonuç? Paranın değeri, o üretime göre belirlenir.
Ama bizim sistemde işler böyle mi yürüyor? Hayır! İşte size basit bir örnek: Bankaya gidiyorsunuz, elinizde 200.000 dolar var. Diyorsunuz ki, “Bu parayı üç ay vadeli yatırmak istiyorum.” Banka ne veriyor biliyor musunuz? 180 dolar! Yani 200.000 dolara karşılık üç ay sonunda elinize geçecek para bu. Peki, 180 doların TL karşılığı ne? Yaklaşık 6000 TL. Aynı bankaya diyorsunuz ki, “Bu 200.000 doları TL’ye çevireyim, üç ay vadeli TL üzerinden yatırayım.” Ne kadar faiz veriyor? Yaklaşık 789.000 TL!
Bir tarafta üç aylık getiriniz 6000 TL, diğer tarafta 789.000 TL. Şimdi, döviz rezervlerimiz arttı diye seviniliyor ya, elbet artar! Dışarıdan adam dolarını getiriyor, burada bozdurup TL’ye çeviriyor, yüksek faizden yararlanıyor, üç ay sonunda faizini cebine koyuyor, tekrar dolara çevirip ülkesine dönüyor. Bizim döviz rezervimiz böyle böyle şişiyor ama yarın öbür gün o rezervler bir anda buharlaşacak. Çünkü bu sistem, Türkiye’yi resmen soyma yarışına çeviriyor!
Üretim yapmadığımız sürece, bu faiz sistemiyle ekonomiyi döndürmeye çalıştığımız sürece maalesef aynı çukurun içinde debelenmeye devam edeceğiz. Düşük üretim, yüksek faiz… Bu denklem bizi bir yere götürmez. Yatırımcının önü açılmalı, üretim desteklenmeli, istihdam ve ihracat artırılmalı ki Türkiye büyüsün. Paranın değeri de işte o zaman gerçek anlamda yükselecek.
Somut örneklerle söyledim. Türkiye’nin düze çıkması için üretim şart, başka türlü bu gidişatın önüne geçmek mümkün değil!
Sayfa başına git